ABD onlarca yıldır uyuşturucuya karşı küresel bir savaş yürütüyor. Ancak hapishane nüfusları ve mali maliyetler arttıkça ve uyuşturucuyla bağlantılı şiddet dünya çapında devam ettikçe, kanun yapıcılar ve uzmanlar uyuşturucuya karşı savaşın potansiyel faydalarının gerçekten birçok dezavantajına değip değmediğini yeniden gözden geçiriyor.
Uyuşturucuya karşı savaş nedir?
1970'lerde Başkan Richard Nixon, Amerika Birleşik Devletleri'nde psikoaktif maddelerin yasadışı kullanımını ortadan kaldırmayı amaçlayan uyuşturucuya karşı resmi bir savaş ilan etti. Nixon1971 yılında Kongre'ye hitaben yaptığı konuş mada şöyle demiştir: "Eğer Amerika'daki uyuşturucu tehdidini ortadan kaldırmazsak, bu bizi kesinlikle yok edecektir".
Sonraki on yıllarda, özellikle de Reagan yönetimi sırasında, uyuşturucuya karşı uluslararası askeri ve kolluk kuvvetleri eylemlerinin tırmanışına tanık olundu. Ancak bu mücadelenin istenmeyen sonuçları oldu: şiddetin küresel olarak yayılması ve Amerika Birleşik Devletleri'nde kitlesel hapsedilme. Buna rağmen, Uyuşturucuya Karşı Savaş, uyuşturucunun bulunabilirliğini ve kötüye kullanımını azaltma hedefine kısmen ulaşmıştır.
Nixon , Uyuşturucuya Karşı Savaş'ı, artan uyuşturucu kullanımı konusunda kamuoyunun artan endişesi bağlamındabaşlattı . 1960'larda, kısmen karşı kültür hareketi nedeniyle uyuşturucu kullanımı daha yaygın hale geldi. Birçok Amerikalı uyuşturucu kullanımının ülkenin ulusal güvenliği ve ahlakı için ciddi bir tehdit oluşturduğuna inanıyordu.
Son kırk yılda ABD uyuşturucuyla savaş a 1 trilyon dolardan fazla paraayırdı . Ancak bu sert önlemler bazı açılardan istenen sonuçları vermedi: Uyuşturucuya karşı savaş bu maddelerin daha az bulunur hale gelmesini sağlamış olsa da uyuşturucu kullanımı ABD'de çok ciddi bir sorun olmaya devam ediyor. Uyuşturucuya karşı savaş ın, ABDceza adaleti sistemi üzerinde daha fazla baskı yaratması ve uyuşturucuya bağlı şiddetin dünya çapında yayılması gibi (bazıları istenmeyen) olumsuz sonuçları da olmuştur.
Uyuşturucuya karşı savaş nedir?
1970'lerde Başkan Richard Nixon, Amerika Birleşik Devletleri'nde psikoaktif maddelerin yasadışı kullanımını ortadan kaldırmayı amaçlayan uyuşturucuya karşı resmi bir savaş ilan etti. Nixon1971 yılında Kongre'ye hitaben yaptığı konuş mada şöyle demiştir: "Eğer Amerika'daki uyuşturucu tehdidini ortadan kaldırmazsak, bu bizi kesinlikle yok edecektir".
Sonraki on yıllarda, özellikle de Reagan yönetimi sırasında, uyuşturucuya karşı uluslararası askeri ve kolluk kuvvetleri eylemlerinin tırmanışına tanık olundu. Ancak bu mücadelenin istenmeyen sonuçları oldu: şiddetin küresel olarak yayılması ve Amerika Birleşik Devletleri'nde kitlesel hapsedilme. Buna rağmen, Uyuşturucuya Karşı Savaş, uyuşturucunun bulunabilirliğini ve kötüye kullanımını azaltma hedefine kısmen ulaşmıştır.
Nixon , Uyuşturucuya Karşı Savaş'ı, artan uyuşturucu kullanımı konusunda kamuoyunun artan endişesi bağlamındabaşlattı . 1960'larda, kısmen karşı kültür hareketi nedeniyle uyuşturucu kullanımı daha yaygın hale geldi. Birçok Amerikalı uyuşturucu kullanımının ülkenin ulusal güvenliği ve ahlakı için ciddi bir tehdit oluşturduğuna inanıyordu.
Son kırk yılda ABD uyuşturucuyla savaş a 1 trilyon dolardan fazla paraayırdı . Ancak bu sert önlemler bazı açılardan istenen sonuçları vermedi: Uyuşturucuya karşı savaş bu maddelerin daha az bulunur hale gelmesini sağlamış olsa da uyuşturucu kullanımı ABD'de çok ciddi bir sorun olmaya devam ediyor. Uyuşturucuya karşı savaş ın, ABDceza adaleti sistemi üzerinde daha fazla baskı yaratması ve uyuşturucuya bağlı şiddetin dünya çapında yayılması gibi (bazıları istenmeyen) olumsuz sonuçları da olmuştur.
Nixon'ın agresif madde politikasına kadar Amerika Birleşik Devletleri tarihi boyunca uyuşturucu kontrolü sorunuyla karşı karşıya kalmıştı. Yirminci yüzyılın başlarında, yasalar uyuşturucu üretimini ve satışını sınırlamayı amaçlıyordu ,ancak genellikle ırksal imalar içeriyordu. Nixon'ın uyuşturucuya karşı başlattığı modern savaşın bir sonucu olarak azınlık grupları saldırı altında kalmıştır.
Uyuşturucu politikası uzmanları ve tarihçiler ,bu savaşın başarısızlıkları veolumsuz sonuçları ışığında reform çağrısında bulunmaktadır. Önerilen çözümler arasında rehabilitasyona vurgu yapılması, uyuşturucunun suç olmaktan çıkarılması ve hatta yasallaştırılması yer almaktadır.
Bu tür önlemlerin benimsenmesi, karmaşık bir fayda ve risk hesaplamasını gerektirmektedir. Uyuşturucu politikası çoğu zaman mükemmel bir çözüm arayışından ziyade cazip olmayan birkaç seçenek arasında yapılan bir seçim gibi görünmektedir. Uyuşturucuya karşı savaş söz konusu olduğunda, yasağın maliyeti (azınlıkların orantısız bir şekilde tutuklanması, uyuşturucuyla bağlantılı uluslararası şiddet ve mali maliyetler) ileABD'de uyuşturucu kullanımını engellemenin spekülatif faydaları tartılmalıdır .
Uyuşturucuya karşı savaşın başarılı olduğu söylenebilir mi?
Uyuşturucuya karşı savaşın ana hedefi uyuşturucu madde kullanımını azaltmaktır. Spesifik olarak, uyuşturucuların uluslararası ticaretini bozmayı ve engellemeyi amaçlamaktadır; bu da kıtlığa ve daha yüksek fiyatlara yol açarak tüketiciler için daha az erişilebilir hale getirmelidir. Uyuşturucufiyatlarının düştüğüne dairbazı kanıtlara rağmen, uzmanlar uyuşturucuya karşı savaşın uyuşturucuya erişimi sınırlandırarak uyuşturucu kullanımını engellediğine inanmaktadır.
Ulusal Uyuşturucu Kontrol Politikası Ofisi'nden alınan veriler çoğu uyuşturucu için önemli fiyat düşüşleri olduğunu göstermektedir. 1981'den 2007'ye kadar eroinin ortalama toptan satış fiyatı yaklaşık %93 , toz kokaininortalama toptan satış fiyatı ise %87 oranında düşmüştür. 1986'dan 2007'ye kadar crack kokainin ortalama toptan satış fiyatı %54 düşmüştür. Buna karşın, metamfetamin ve marihuana fiyatları 1980'lerden bu yana nispeten sabit kalmıştır.
Uyuşturucu politikası uzmanları ve tarihçiler ,bu savaşın başarısızlıkları veolumsuz sonuçları ışığında reform çağrısında bulunmaktadır. Önerilen çözümler arasında rehabilitasyona vurgu yapılması, uyuşturucunun suç olmaktan çıkarılması ve hatta yasallaştırılması yer almaktadır.
Bu tür önlemlerin benimsenmesi, karmaşık bir fayda ve risk hesaplamasını gerektirmektedir. Uyuşturucu politikası çoğu zaman mükemmel bir çözüm arayışından ziyade cazip olmayan birkaç seçenek arasında yapılan bir seçim gibi görünmektedir. Uyuşturucuya karşı savaş söz konusu olduğunda, yasağın maliyeti (azınlıkların orantısız bir şekilde tutuklanması, uyuşturucuyla bağlantılı uluslararası şiddet ve mali maliyetler) ileABD'de uyuşturucu kullanımını engellemenin spekülatif faydaları tartılmalıdır .
Uyuşturucuya karşı savaşın başarılı olduğu söylenebilir mi?
Uyuşturucuya karşı savaşın ana hedefi uyuşturucu madde kullanımını azaltmaktır. Spesifik olarak, uyuşturucuların uluslararası ticaretini bozmayı ve engellemeyi amaçlamaktadır; bu da kıtlığa ve daha yüksek fiyatlara yol açarak tüketiciler için daha az erişilebilir hale getirmelidir. Uyuşturucufiyatlarının düştüğüne dairbazı kanıtlara rağmen, uzmanlar uyuşturucuya karşı savaşın uyuşturucuya erişimi sınırlandırarak uyuşturucu kullanımını engellediğine inanmaktadır.
Ulusal Uyuşturucu Kontrol Politikası Ofisi'nden alınan veriler çoğu uyuşturucu için önemli fiyat düşüşleri olduğunu göstermektedir. 1981'den 2007'ye kadar eroinin ortalama toptan satış fiyatı yaklaşık %93 , toz kokaininortalama toptan satış fiyatı ise %87 oranında düşmüştür. 1986'dan 2007'ye kadar crack kokainin ortalama toptan satış fiyatı %54 düşmüştür. Buna karşın, metamfetamin ve marihuana fiyatları 1980'lerden bu yana nispeten sabit kalmıştır.
Birçok durumda, belirli bir bölgede uyuşturucuyla mücadelenin genel uyuşturucu arzında mutlaka bir azalmaya yol açmadığı bir balon etkisi gözlemlenmiştir. Bunun yerine ,uyuşturucu üretimi ve kaçakçılığı, işin yüksek karlılığı nedeniyle başka bölgelere kaymaktadır. Bu durum özellikle uyuşturucu kaçakçılığının geçim sağlamanın birkaç yolundan biri olabileceği ve hükümetlerin bu tür faaliyetleri engelleyecek kadar güçlü olmadığı ülkeler için geçerlidir.
Balon etkisi 1990'larda Peru ve Bolivya'dan Kolombiya'ya, 2000'lerin başında Hollanda Antilleri'nden Batı Afrika'ya,2000'ler ve 2010 'larda Kolombiya ve Meksika'dan El Salvador, Honduras veGuatemala'ya kadar uzananörneklerde görülmüştür.
Bazen uyuşturucuyla mücadele, örneğin Afganistan'da olduğu gibi, üretimde tam bir azalmaya yol açmaz . ABD, dünyadaki eroin arzının çoğunun geldiği bu ülkede afyonla mücadele için 2002'den 2014'e kadar 7,6 milyar dolar harcadı. Tüm çabalara rağmen Afganistan'da haşhaş ekimi 2013 yılında rekor seviyeye ulaşmıştır.
Uyuşturucuyla Savaş başladığından bu yana yasadışı uyuşturucuya olan talep önemli ölçüde değişmiştir. Lise öğrencileri arasında yasadışı uyuşturucu kullanımını takip edenMonitoring the Future çalışması ilginç bir örnek sunmaktadır: 1975 yılında, Başkan Richard Nixon döneminde uyuşturucu savaşının başlamasından dört yıl sonra, lise son sınıf öğrencilerinin yüzde 30.7'sinin bir önceki ay uyuşturucu kullandığı rapor edilmiştir. Bu rakam 1992'de yüzde 14,4'tü. Bu oran2013 yılında tekrar %25,5'e yükselmiştir.
Bununla birlikte, uyuşturucu yasağı uyuşturucunun yasal olması halinde ulaşılabileceğinden daha az ulaşılabilir olmasına neden olmaktadır. Carnegie Mellon Üniversitesi'nde uyuşturucu politikası uzmanı olanJohn Caulkins tarafından 2014 yılında yapılan bir araştırma, yasağın kokain gibi sert uyuşturucuların fiyatını 10 kat arttırdığını ortaya koymuştur. Ve yasadışı uyuşturucular kolay yoldan elde edilemiyor - bir CVS'ye girip eroin satın alamazsınız. Dolayısıyla uyuşturucuya karşı savaşın bazı uyuşturucuların kullanımını durdurması muhtemeldir: Caulkins, yasallaştırmanın ağır uyuşturucu kullanımını üç katına çıkarabileceğini tahmin ediyor, ancak bana bunun çok daha fazla artabileceğini söyledi.
Balon etkisi 1990'larda Peru ve Bolivya'dan Kolombiya'ya, 2000'lerin başında Hollanda Antilleri'nden Batı Afrika'ya,2000'ler ve 2010 'larda Kolombiya ve Meksika'dan El Salvador, Honduras veGuatemala'ya kadar uzananörneklerde görülmüştür.
Bazen uyuşturucuyla mücadele, örneğin Afganistan'da olduğu gibi, üretimde tam bir azalmaya yol açmaz . ABD, dünyadaki eroin arzının çoğunun geldiği bu ülkede afyonla mücadele için 2002'den 2014'e kadar 7,6 milyar dolar harcadı. Tüm çabalara rağmen Afganistan'da haşhaş ekimi 2013 yılında rekor seviyeye ulaşmıştır.
Uyuşturucuyla Savaş başladığından bu yana yasadışı uyuşturucuya olan talep önemli ölçüde değişmiştir. Lise öğrencileri arasında yasadışı uyuşturucu kullanımını takip edenMonitoring the Future çalışması ilginç bir örnek sunmaktadır: 1975 yılında, Başkan Richard Nixon döneminde uyuşturucu savaşının başlamasından dört yıl sonra, lise son sınıf öğrencilerinin yüzde 30.7'sinin bir önceki ay uyuşturucu kullandığı rapor edilmiştir. Bu rakam 1992'de yüzde 14,4'tü. Bu oran2013 yılında tekrar %25,5'e yükselmiştir.
Bununla birlikte, uyuşturucu yasağı uyuşturucunun yasal olması halinde ulaşılabileceğinden daha az ulaşılabilir olmasına neden olmaktadır. Carnegie Mellon Üniversitesi'nde uyuşturucu politikası uzmanı olanJohn Caulkins tarafından 2014 yılında yapılan bir araştırma, yasağın kokain gibi sert uyuşturucuların fiyatını 10 kat arttırdığını ortaya koymuştur. Ve yasadışı uyuşturucular kolay yoldan elde edilemiyor - bir CVS'ye girip eroin satın alamazsınız. Dolayısıyla uyuşturucuya karşı savaşın bazı uyuşturucuların kullanımını durdurması muhtemeldir: Caulkins, yasallaştırmanın ağır uyuşturucu kullanımını üç katına çıkarabileceğini tahmin ediyor, ancak bana bunun çok daha fazla artabileceğini söyledi.
Uyuşturucu stratejisinin aşırı cezalandırıcı olduğuna dair kanıtlar var. Maryland Üniversitesi'nden Peter Reiter ve Chicago Üniversitesi'nden Harold Pollack tarafından 2014 yılında yapılan bir çalışma, daha katı cezaların ya da sert arz engelleme önlemlerinin daha etkili olduğunu destekleyen ikna edici kanıt lar bulunmadığını ortaya koymuştur. Uyuşturucuya erişimin sınırlandırılması ve madde bağımlılığının önlenmesi, cezalar daha hafif olduğunda daha etkili görünmektedir. Sonuç olarak, cezaların artırılması uyuşturucu akışını önemli ölçüde yavaşlatmamaktadır.
Bunun yerine, uyuşturucunun bulunabilirliğindeki azalmanın büyük bir kısmımuhtemelen uyuşturucunun yasadışı olması, daha pahalı ve daha az bulunur hale gelmesi, kitlesel üretim ve dağıtım fırsatlarını engellemesinin bir sonucudur.
Uyuşturucu kullanımındaki potansiyel azalmaların, aşırı yüklü bir ceza adaleti sistemi ve yasadışı uyuşturucu piyasalarının körüklediği şiddetin küresel yayılımı da dahil olmak üzere diğer alanlarda ortaya çıkan dezavantajlara değip değmeyeceği sorusu ortaya çıkmaktadır. Eğer uyuşturucuya karşı savaş uyuşturucu kullanımını, üretimini ve kaçakçılığını önemli ölçüde azaltmadıysa, o zaman belki de maliyetine değmez ve yeni bir yaklaşım tercih edilebilir.
ABD bunu nasıl düzenliyor?
AmerikaBirleşik Devletleri ilaç programlama sistemiolarak bilinen birsistemkullanmaktadır . Kontrollü Maddeler Yasası kapsamında, bir ilacın tıbbi değerini kötüye kullanım potansiyeline karşı tartan ve çizelge olarak bilinen beş kontrollü madde kategorisi vardır .
Tıbbi değerin değerlendirilmesi genellikle bilimsel araştırmalar yoluyla, çoğunlukla daGıda ve İlaç İdaresitarafından farmasötikler içinyürütülenler gibi büyük ölçekli klinik deneyler yoluyla gerçekleşir . Kontrollü Maddeler Yasası kötüye kullanım potansiyelini açıkça tanımlamamaktadır, ancak federal hükümet için kötüye kullanım, insanların kendi inisiyatifleriyle bir maddeyi kullanması ve bunun da kendi sağlıkları veya genel olarak kamu için bir risk oluşturması anlamına gelmektedir.
Bu sisteme göre,1. Cetvel ilaçların tıbbi değeri yoktur ve kötüye kullanım potansiyeli yüksektir. Çizelge 2 ilaçlarının kötüye kullanım potansiyeli yüksektir ancak bir miktar tıbbi değeri vardır. Derecelendirme Çizelge 5'e düşürüldükçe, uyuşturucunun kötüye kullanılma olasılığı genellikle azalır.
Çizelgeleme sistemini iki ayrı grup olarak görmek faydalı olabilir: tıbbi olmayan ve tıbbi. Tıbbi olmayan grup, tıbbi değeri olmayan ve kötüye kullanım potansiyeli yüksek olan Çizelge 1 ilaçlarını içerir. Tıbbi grup, bir miktar tıbbi değeri olan ve kötüye kullanım potansiyellerine göre (yüksekten düşüğe doğru) kategorize edilen Çizelge 2-5 preparatlarını içerir.
Bunun yerine, uyuşturucunun bulunabilirliğindeki azalmanın büyük bir kısmımuhtemelen uyuşturucunun yasadışı olması, daha pahalı ve daha az bulunur hale gelmesi, kitlesel üretim ve dağıtım fırsatlarını engellemesinin bir sonucudur.
Uyuşturucu kullanımındaki potansiyel azalmaların, aşırı yüklü bir ceza adaleti sistemi ve yasadışı uyuşturucu piyasalarının körüklediği şiddetin küresel yayılımı da dahil olmak üzere diğer alanlarda ortaya çıkan dezavantajlara değip değmeyeceği sorusu ortaya çıkmaktadır. Eğer uyuşturucuya karşı savaş uyuşturucu kullanımını, üretimini ve kaçakçılığını önemli ölçüde azaltmadıysa, o zaman belki de maliyetine değmez ve yeni bir yaklaşım tercih edilebilir.
ABD bunu nasıl düzenliyor?
AmerikaBirleşik Devletleri ilaç programlama sistemiolarak bilinen birsistemkullanmaktadır . Kontrollü Maddeler Yasası kapsamında, bir ilacın tıbbi değerini kötüye kullanım potansiyeline karşı tartan ve çizelge olarak bilinen beş kontrollü madde kategorisi vardır .
Tıbbi değerin değerlendirilmesi genellikle bilimsel araştırmalar yoluyla, çoğunlukla daGıda ve İlaç İdaresitarafından farmasötikler içinyürütülenler gibi büyük ölçekli klinik deneyler yoluyla gerçekleşir . Kontrollü Maddeler Yasası kötüye kullanım potansiyelini açıkça tanımlamamaktadır, ancak federal hükümet için kötüye kullanım, insanların kendi inisiyatifleriyle bir maddeyi kullanması ve bunun da kendi sağlıkları veya genel olarak kamu için bir risk oluşturması anlamına gelmektedir.
Bu sisteme göre,1. Cetvel ilaçların tıbbi değeri yoktur ve kötüye kullanım potansiyeli yüksektir. Çizelge 2 ilaçlarının kötüye kullanım potansiyeli yüksektir ancak bir miktar tıbbi değeri vardır. Derecelendirme Çizelge 5'e düşürüldükçe, uyuşturucunun kötüye kullanılma olasılığı genellikle azalır.
Çizelgeleme sistemini iki ayrı grup olarak görmek faydalı olabilir: tıbbi olmayan ve tıbbi. Tıbbi olmayan grup, tıbbi değeri olmayan ve kötüye kullanım potansiyeli yüksek olan Çizelge 1 ilaçlarını içerir. Tıbbi grup, bir miktar tıbbi değeri olan ve kötüye kullanım potansiyellerine göre (yüksekten düşüğe doğru) kategorize edilen Çizelge 2-5 preparatlarını içerir.
Esrar ve eroin Çizelge 1 ilaçlarıdır, bunedenle federal hükümet bunların tıbbi değeri olmadığını ve kötüye kullanım potansiyelinin yüksek olduğunu belirtmektedir. Kokain, metamfetamin ve opioid ağrı kesiciler Çizelge 2 ilaçlarıdır, bu nedenle bir miktar tıbbi değere ve yüksek kötüye kullanım potansiyeline sahip oldukları düşünülmektedir. Steroidler ve testosteron ürünleri Çizelge 3, Xanax ve Valium Çizelge 4 ve sınırlı miktarda kodeiniçeren öksürük ilaçları Çizelge5'tir. Kongre 1970 yılında alkol ve tütünü bu çizelgelerden özellikle çıkarmıştır.
Bu çizelgeler yasadışı uyuşturucu bulundurma ve satışına yönelik cezai yaptırımların şekillenmesine yardımcı olsa da her zaman son söz değildir. Örneğin Kongre, 1986 yılında crack salgını ve bunun suçla potansiyel bağlantısı hakkındaki endişelere yanıt olarak crack kokain için cezaları önemli ölçüde artırmıştır .Eyalet hükümetleri de uyuşturucular için kendi cezai yaptırımlarını ve programlarını belirleyebilir.
Birleşik Krallık ve Avustralya gibi diğer ülkeler, bazı uyuşturucular için özel derecelendirmeleri farklı olsa da, Amerika Birleşik Devletleri ile benzer sistemler kullanmaktadır.
Eyaletler uyuşturucuya karşı savaşı nasıl uygulayacak?
ABD hem yurtiçinde hem de yurtdışında uyuşturucuya karşı bir savaş yürütmektedir. İç cephede, federal hükümet yerel ve eyalet polis departmanlarına uyuşturucu kaçakçılığıyla mücadele için fon, yasal esneklik ve özel ekipman sağlamaktadır. Yerel ve eyalet polisleri daha sonra bu fonu uyuşturucu kaçakçılığı örgütlerinin peşine düşmek için kullanıyor.
Emekli bir polis binbaşısı olan ve uyuşturucuya karşı savaşa karşı çıkan Yasaklamaya Karşı Yasa Uygulama'nın yönetici direktörü Neal Franklin,"Federal yardım büyük uyuşturucu örgütlerini çökertmemize yardımcı oldu ve Baltimore'da birkaç tanesini çökerttik" dedi. "Ancak bunu yapabilmek için ,piramidin tepesinde kimlerin olduğunu bulmak için düşük asılı meyveleri çıkardık ve zinciri yukarı taşı dık. Otorite figürlerine kadar".
Bu çizelgeler yasadışı uyuşturucu bulundurma ve satışına yönelik cezai yaptırımların şekillenmesine yardımcı olsa da her zaman son söz değildir. Örneğin Kongre, 1986 yılında crack salgını ve bunun suçla potansiyel bağlantısı hakkındaki endişelere yanıt olarak crack kokain için cezaları önemli ölçüde artırmıştır .Eyalet hükümetleri de uyuşturucular için kendi cezai yaptırımlarını ve programlarını belirleyebilir.
Birleşik Krallık ve Avustralya gibi diğer ülkeler, bazı uyuşturucular için özel derecelendirmeleri farklı olsa da, Amerika Birleşik Devletleri ile benzer sistemler kullanmaktadır.
Eyaletler uyuşturucuya karşı savaşı nasıl uygulayacak?
ABD hem yurtiçinde hem de yurtdışında uyuşturucuya karşı bir savaş yürütmektedir. İç cephede, federal hükümet yerel ve eyalet polis departmanlarına uyuşturucu kaçakçılığıyla mücadele için fon, yasal esneklik ve özel ekipman sağlamaktadır. Yerel ve eyalet polisleri daha sonra bu fonu uyuşturucu kaçakçılığı örgütlerinin peşine düşmek için kullanıyor.
Emekli bir polis binbaşısı olan ve uyuşturucuya karşı savaşa karşı çıkan Yasaklamaya Karşı Yasa Uygulama'nın yönetici direktörü Neal Franklin,"Federal yardım büyük uyuşturucu örgütlerini çökertmemize yardımcı oldu ve Baltimore'da birkaç tanesini çökerttik" dedi. "Ancak bunu yapabilmek için ,piramidin tepesinde kimlerin olduğunu bulmak için düşük asılı meyveleri çıkardık ve zinciri yukarı taşı dık. Otorite figürlerine kadar".
Özellikle Byrne Adalet Yardım Hibe programındangelen fonların bir kısmı, yerel ve eyalet polisinin uyuşturucuyla mücadele operasyonlarına katılması için bir teşvik sağlamaktadır. Polis yasadışı maddelerle mücadele için tahsis edilen fonları kullanmazsa, bu fonlardan mahrum kalabilir ve bu da kolluk kuvvetlerinin uyuşturucuyla mücadeleye devam etmesi içinmali bir teşvik yaratır .
Odak noktası suç çeteleri olsa da, sıradan kullanıcılar hala ceza kanunu kapsamına girmektedir.İnsan Hakları İzleme Örgütü 1999 ve 2007 yılları arasında uyuşturucu ile ilgili tutuklamaların en az yüzde 80'inin kaçakçılıktan ziyade bulundurma ile ilgili olduğunu tespit etmiştir.
Bununla birlikte, bulundurma nedeniyle yapılan tutuklamaların genellikle mahkumiyet ve hapsedilme ile sonuçlanmadığı görülmektedir .Federal istatistikleregöre , 2004 yılında uyuşturucu suçlularının sadece yüzde 5,3'ü federal cezaevlerinde bulunurken, bu tür suçluların yüzde 27,9'u uyuşturucu bulundurmaktan eyalet cezaevlerinde yatmıştır. Hüküm giyenlerin çoğu insan kaçakçılığından yakalanırken, çok azı tanımlanmamış "diğer suçlar" kategorisi altında hüküm giymiştir.
Uluslararası düzeyde, ABD uyuşturucuyla mücadelede diğer ülkeleri aktif olarak desteklemektedir. Örneğin, 2000'li yıllarda Plan Kolombiya girişimi kapsamında askeri destek ve eğitim sağlayarak Kolombiya'ya yardımcı oldular. Amaç, bu ülkenin uyuşturucu kaçakçılığıyla finanse edilen suç gruplarını ve silahlı grupları kovuşturmasına yardımcı olmaktı.
Federal yetkililer, Kolombiya gibi ülkelere yapılan yardımların uyuşturucu kaçakçılığınınkaynaklarını hedef aldığını,çünkü maddelerin çoğunun Latin Amerika'da üretilip kuzeye, Amerika Birleşik Devletleri'ne gönderildiğinisavunuyor . Ancak uluslararası çabalar diğer ülkelerdeki uyuşturucu kaçakçılığı ve buna bağlı şiddet sorununu tamamen ortadan kaldırmamış, sadece geçici olarak yerinden etmiştir.
Uyuşturucuyla mücadelede hedeflere ulaşmanın zorluğu karşısında federal ve eyalet yetkilileri sert yaptırım yöntemlerinden ve suça karşı katı tutumlarından uzaklaşmaya başlamıştır. Beyaz Saray Ulusal Uyuşturucu Kontrol Politikası Ofisi artık sadece kanunların uygulanmasına değil rehabilitasyona da daha fazla önem verilmesi çağrısında bulunmaktadır. Aralarındaeski Teksas Valisi Rick Perry'nin de bulunduğu bazı muhafazakârlar bile uyuşturucu suçlularının hapishane yerine rehabilitasyon programlarına alınmasını amaçlayan uyuşturucu mahkemesi kararlarını desteklemektedir.
Bu reformların ardındaki fikir, uyuşturucu kaçakçılığı için daha fazla insanı hapsetmek ile gerçekten sorunlu uyuşturucu kullanıcılarını onlara yardımcı olabilecek rehabilitasyon ve tedavi hizmetlerine yönlendirmek arasında daha iyi bir denge bulmaktır. ABD Uyuşturucu Çarı Michael Botticelli, "Sorundan çıkış yolumuzu durduramayız ve uyuşturucu kullanımı ve sonuçları söz konusu olduğunda önemli bir fark yaratmak için dikkatimizi gerçekten kanıtlanmış halk sağlığı stratejilerine odaklamamız gerekiyor " dedi.
Uyuşturucuya karşı savaşın ABD adalet sistemi üzerindeki etkisi
Artan hapsetme oranlarından özel mülkiyete el koyma ve militarizasyona kadar ceza adaleti sisteminin son birkaç on yılda artan etkisi, uyuşturucuya karşı savaşa bağlanabilir.
ABD'nin1970'ler ve 1980'lerde uyuşturucuya karşı savaşını yoğunlaştırmasının ardından, uyuşturucu suçlarına yönelik daha sert cezalar, ülkenin hapsetme oranlarında dünya lideri olmasında rol oynadı. (Ancak uyuşturucu suçluları hala hapishane nüfusunun küçük bir bölümünü oluşturmaktadır: Adalet İstatistikleri Bürosu verilerine göre, 2012 yılında ABD hapishane nüfusunun yüzde 86'sından fazlasına ev sahipliği yapan eyalet hapishanelerindeki kişilerin yaklaşık yüzde 54'ü şiddet suçluları, yüzde 16'sı ise uyuşturucu suçlularıydı).
Ancak kitlesel hapsetme, ceza adaleti sistemi üzerinde ciddi bir baskı yaratmış ve ABD'de hapishanelerin aşırı kalabalıklaşmasına yol açmıştır. Sonuç olarak, Kaliforniya da dahil olmak üzere bazı eyaletler cezaevi nüfusunu azaltmak için şiddet içermeyen uyuşturucu kullanıcıları ve satıcılarına yönelik cezaları kaldırmıştır.
Polis yetkileri açısından, sivil varlıklara el koyma, uyuşturucu ve uyuşturucu kaçakçılığı örgütleriyle mücadelenin bir yöntemi olarak meşrulaştırılmıştır. Bu eylemler, kolluk kuvvetlerinin nakit para da dahil olmak üzere örgütlerin mal varlıklarına el koymasına ve elde edilen geliri yeni uyuşturucu karşıtı operasyonları finanse etmek için kullanmasına izin vermektedir. Asıl amaç, uyuşturucu kaçakçılarının yasadışı kaynaklarından elde edilen gelirleri kaçakçıların kendilerine karşı kullanmaktır.
Bununla birlikte, polisin sivil varlıklara el koymayı kötüye kullandığı birçok vaka belgelenmiştir. Bazı vakalarda polis, gerçeklerle desteklenmeyen salt şüphelere dayanarak kişilerin arabalarına ve paralarına el koymuştur. Bu gibi durumlarda, masumiyetlerini kanıtlama yükümlülüğü, genellikle harekete geçmeden önce bir suçun ya da makul bir şüphenin varlığını kanıtlaması gereken polisten ziyade, el konulan özel mülkün sahiplerine aittir.
Uyuşturucuya karşı savaşın ABD adalet sistemi üzerindeki etkisi
Artan hapsetme oranlarından özel mülkiyete el koyma ve militarizasyona kadar ceza adaleti sisteminin son birkaç on yılda artan etkisi, uyuşturucuya karşı savaşa bağlanabilir.
ABD'nin1970'ler ve 1980'lerde uyuşturucuya karşı savaşını yoğunlaştırmasının ardından, uyuşturucu suçlarına yönelik daha sert cezalar, ülkenin hapsetme oranlarında dünya lideri olmasında rol oynadı. (Ancak uyuşturucu suçluları hala hapishane nüfusunun küçük bir bölümünü oluşturmaktadır: Adalet İstatistikleri Bürosu verilerine göre, 2012 yılında ABD hapishane nüfusunun yüzde 86'sından fazlasına ev sahipliği yapan eyalet hapishanelerindeki kişilerin yaklaşık yüzde 54'ü şiddet suçluları, yüzde 16'sı ise uyuşturucu suçlularıydı).
Ancak kitlesel hapsetme, ceza adaleti sistemi üzerinde ciddi bir baskı yaratmış ve ABD'de hapishanelerin aşırı kalabalıklaşmasına yol açmıştır. Sonuç olarak, Kaliforniya da dahil olmak üzere bazı eyaletler cezaevi nüfusunu azaltmak için şiddet içermeyen uyuşturucu kullanıcıları ve satıcılarına yönelik cezaları kaldırmıştır.
Polis yetkileri açısından, sivil varlıklara el koyma, uyuşturucu ve uyuşturucu kaçakçılığı örgütleriyle mücadelenin bir yöntemi olarak meşrulaştırılmıştır. Bu eylemler, kolluk kuvvetlerinin nakit para da dahil olmak üzere örgütlerin mal varlıklarına el koymasına ve elde edilen geliri yeni uyuşturucu karşıtı operasyonları finanse etmek için kullanmasına izin vermektedir. Asıl amaç, uyuşturucu kaçakçılarının yasadışı kaynaklarından elde edilen gelirleri kaçakçıların kendilerine karşı kullanmaktır.
Bununla birlikte, polisin sivil varlıklara el koymayı kötüye kullandığı birçok vaka belgelenmiştir. Bazı vakalarda polis, gerçeklerle desteklenmeyen salt şüphelere dayanarak kişilerin arabalarına ve paralarına el koymuştur. Bu gibi durumlarda, masumiyetlerini kanıtlama yükümlülüğü, genellikle harekete geçmeden önce bir suçun ya da makul bir şüphenin varlığını kanıtlaması gereken polisten ziyade, el konulan özel mülkün sahiplerine aittir.
Federal hükümet ayrıca yerel ve eyalet polis departmanlarını uyuşturucuyla daha etkin mücadele etme çabalarını yönlendirmede desteklemiştir. Pentagon'un 1990'larda BabaGeorge Bush'un başkanlığı dönemindebaşlayan 1033 programı ,uyuşturucu ile mücadelenin bir parçası olarak polise ihtiyaç fazlası askeri teçhizat sağlamaktadır. ACLU'ya göre 2011 ve 2012 yıllarında SWAT baskınlarının yüzde 62'si uyuşturucu aramalarını içerdiğinden, SWAT operasyonları da son birkaç on yılda önemli ölçüde artmıştır.
Çeşitli gruplar polis yetkilerinin olası suiistimalleri ve aşırılıkları konusunda endişelerini dile getirmiştir. Örneğin ACLU, özel mülke el konulmasının Amerikalıların sivil özgürlükleri ve hakları için bir tehdit oluşturduğunu, çünkü polisin suç duyurusunda bulunmadan bile mülke el koyabileceğinisavunuyor. Bu tür el koymalar ayrıca polisin çabalarını uyuşturucu suçlarına odaklamasını teşvik edebilir, çünkü daha sonra polis departmanlarının bütçelerine geri dönecek olan gerçek fonlara el konulmasıyla sonuçlanabilirken, şiddet suçlarının araştırılması muhtemelen olmayacaktır. Özgürlükçü Cato Enstitüsü de yıllardır uyuşturucu kampanyasını eleştirerek, uyuşturucuyla mücadele çabalarının telefon dinlemeleri ve ABD postalarının aranması da dahil olmak üzere kolluk kuvvetlerinin gözetim yeteneklerini büyük ölçüde genişletmek için bir bahane haline geldiğine işaret etmektedir.
Polisin militarizasyonu, 2014 yılında Ferguson, Missouri'de Michael Brown'ın polis tarafından vurulması üzerine düzenlenen protestolarda bir engel haline geldi. Ağır silahlı polislerin çoğunlukla barışçıl göstericilere tank benzeri zırhlı araçlar, göz yaşartıcı gaz ve ses toplarıyla karşılık vermesinin ardından, kolluk kuvvetleri uzmanları ve gazeteciler bu taktikleri eleştirdi.
Uyuşturucuyla Savaş başladığından bu yana, genel eğilim polisin yetkilerini büyük ölçüde genişletmek ve uyuşturucu kullanımıyla mücadele aracı olarak ceza adaleti sistemini genişletmek olmuştur. Ancak Uyuşturucuyla Savaş uyuşturucu kullanımını ve kaçakçılığını durdurmaya çalıştıkça, pek çok kişinin acımasız olarak nitelendirdiği sert politikalar da sorgulanır hale geldi. Eleştirmenler, uyuşturucuyla savaşın hedeflerine ulaşmaması halinde, ceza adaleti sisteminin bu şekilde genişletilmesinin ABD'deki mali yüke ve özgürlük maliyetine değmeyeceğini söylüyor.
Last edited:
